THIRD EYE

“Nangangarap ka bang magkaroon ng THIRD EYE?”
Alam ni Sofie na mayroon siyang sixth sense. Ilang beses na niyang napatunayan ito. Bata pa siya ay nakakakita na siya ng mga multo sa paligid. Iba-iba ang anyo, may parang bilog lang na liwanag o tinatawag na orb, mayroong hindi buo, mayroong medyo buo pero translucent, at mayroong malinaw na multo. Pero dini-deadma niya. Natutunan niyang paglabanan ang kanyang takot sa mga ito sa paglipas ng panahon. At patuloy siya sa pagkukunwaring wala siyang ganitong abilidad. Ibig niyang maging normal lamang na gaya ng ibang kabataan.
Nagpatuloy ang pagtatakwil ni Sofie sa kanyang sixth sense hanggang sa magkolehiyo siya. At kahit papaano, nari-realize niya na okey lang na may ganoong abilidad kaya nagbabasa-basa siya minsan ng libro sa college library tungkol sa mga multo.

Nasa third year college si Sofie nang makilala niya ang isang babaeng multo na nagngangalang Evelyn. Hapon na noon at ayaw tumigil sa pagsusungit ang kalangitan. Panay ang buhos ng ulan. Naghihintay siya sa waiting shed sa harap ng eskuwalahan kasama ang tatlong estudyante nang biglang may tumabi sa kanya. Akala niya ay estudyante rin pero nang lingunin niya ay multo pala. Nakasuot ito ng unipormeng pang-estudyante at kilala niya ang eskuwalahang may ganoong uniporme.
Tumingin sa kanya ang babae. At napansin niyang maganda ito.
Ako…si Evelyn…Tulungan…mo…ako, pagmama-kaawa ng babae. Ang tinig nito ay naririnig lamang niya sa kanyang isip.
Napalingon si Sofie sa mga estudyanteng nag-aabang ring tulad niya saka muling binalingan ang babae. Nakayuko na iyon na parang pinanonood ang agos ng tubig-ulan sa gilid ng kalsada.
Humakbang palayo si Sofie. Pilit na dini-deadma ang babae. Mabuti na lang at may napara agad siyang tricycle. Dalidali siyang sumakay.
Akala ni Sofie, titigilan na siya ng babae pagkatapos niyon. Pati sa loob ng campus ay sinundan na siya sa library, sa rest room, at sa classroom. Ganoon pa rin, nagmamakaawa, humihingi ng tulong. Para tuloy siyang baliw dahil napapansin ng kanyang mga kaklase ang kanyang pagkabalisa.
Sa huli ay hindi na rin napigilan ni Sofie ang mainis.
“Puwede ba? Patay na kayo kaya manahimik na kayo!” naisigaw niya. Nasa ladies room siya noon at naghuhugas ng kamay nang bumukas ang pinto ng isang cubicle at lumabas si Evelyn.
Kailangan ko lang ng tulong mo.. .nakikiusap ako.
Kinalma ni Sofie ang sarili. Anong tulong?
Inilibing ako sa bakanteng lote sa likod ng eskuwelahan niyo. Hinahanap ako ng aking mga magulang.
Inilibing ka, nino?
Gusto ko lang malaman ng aking mga magulang kung nasaan ako para hindi na sila umasang buhay pa ako.
May narinig si Sofie na paparating na mga estudyante.
Ano’ng gusto mong gawin ko ?
Bumukas ang pinto at pumasok ang tatlong estudyante. Lumabas si Sofie.
Nang sabihin ni Evelyn na puntahan niya ang mga magulang nito ay pumayag siya. Ibinigay sa kanya ni Evelyn ang isang kuwintas na magpapaniwala sa mga magulang nito na alam niya kung saan matatagpuan ang bangkay ni Evelyn. Sinamahan siya ni Evelyn. Nakauniporme pa siya dahil kalalabas lang niya sa eskuwela.
Ang nagbukas ay isang matandang katulong. Bumati si Sofie. Hinanap niya ang magulang ni Evelyn. Pinatuloy siya sa loob ng may kamahalang bahay. Kasama niya si Evelyn at parang noon lamang ito nakauwi sa bahay. Patingin-tingin sa paligid.
Nang makaharap ang mga magulang ay sinabi niyang patay na si Evelyn at kung saan makikita ang bangkay nito. Ayaw maniwala ng ina pero nang ibigay niya ang kuwintas ay humagulgol ito. Sinulyapan niya si Evelyn at nakita niyang nakatayo ito sa harap ng bintana, malungkot na nakatingin sa ina.
“Paano mo nalaman lahat ng ito?” tanong ng ama.
“Hindi ko po alam kung paano ko ipaliliwanag ang aking sarili pero noong isang araw ay lumapit sa akin si Evelyn. Humingi siya sa akin ng tulong.”
Hindi makapaniwala ang mga kaharap niya.
“Isa na po siyang multo!” dugtong ni Sofie.
“Sino raw ang gumawa sa kanya?” tanong ng ama.
“Ayaw n’ya pong sabihin?”
“Nasaan ang anak ko? Nandito ba siya? Gusto ko siyang makita,” tanong naman ng humahagulgol pa ring ina.
Sinulyapan muli ni Sofie si Evelyn. Tumango ito.
“Nandito po siya.”
Binuksan ni Evelyn ang bintana at pumasok ang sariwang hangin sa sala. Napalingon ang lahat, pati ang mga katulong na nakatayo sa paligid.
“Ang gusto lang po ng inyong anak ay mapanatag kayo para malaya na siyang makaalis.”
Umiyak na rin ang ama.
Kinabukasan ay kasama si Sofie sa bakanteng lote sa likod ng kanilang eskuwelahan. Nahukay nila ang kalansay na labi ni Evelyn. May mga ilang nakaunipormeng awtoridad ang nagsagawa ng imbestigasyon. At nang matapos ang pagkuha sa labi ni Evelyn ay nagpasalamat sa kanya ang ama nito. Nasulyapan ni Sofie si Evelyn sa may di kalayuan. Nakangiti.
Salamat…
Ginantihan ni Sofie ng simpleng ngiti si Evelyn.
Wakas!